Üzgünüm, mutsuzum, hayata neşe ve renkle bakan ben, şimdilerde ruhsuzum. Ülkem yangın yerine dönmüşken nasıl böyle olmayayım ki?.
 
Nerede benim sokaklarında huzur bulduğum, doğduğum, büyüdüğüm, taşı toprağı altın dedikleri İstanbul'um...Nerede mistik kokusu kültürü ile bir tarihi koynunda beslemiş, yaşatmış Anadolu'm?.
Yok....! İşte bu yüzden bende duygusal olarak bende yok oluyorum.
 
Beşiktaş'ım ... Bazen günde 3 yada 4 kere geçtiğim şimdilerde adı şehitlerle anılan Dolmabahçe'm artık kan kokuyor... Çok üzgünüm çok...
 
Oysa ki o sabah nasılda mutlu uyanmıştım... Hava muhteşemdi. Sakız kızımla sahilde yürüdük Aralık ayının neredeyse ortası canım ülkemin Akdenizinde insanlar denize giriyorlar. Oturdum deniz kenarındaki bir kafeye, pırıl pırıl güneş, ışıl ışıl parlayan deniz, karşımda bana baba hissi veren üzerinde beyaz kar örtüsü ile duran muhteşem dağlar, eh bir de sağlığımız yerinde ise şükretmemek için neden yok... Ben bu duygularla mutlu bir gün geçirdim oh diye düşünürken akşam duyacağım acı haberlerden tabi ki habersizdim. Ve işte o acı haberle birlikte 44 canımızı bir hiç uğruna kaybettik.
 
Yaşam sevincim kayboldu... O gün yaşadığım o mutlu duygular yüzünden kendimden utandım. Orada bir baba feryat ediyor " ben oğlumu şehit vermedim, benim oğlum ne yaşadı ki? Daha yeni üniversite kazanmıştı, cinayet bu " diye haksız mı? Hayır değil...
Berkay'ın suçu sadece oradan geçiyor olmak... Aynen Kerem Yılmazer ve Göksel Kortay gibi... Hatırlarsanız o da HSBC nin önünde ki kırmızı ışıkta arabası ile durduğu için patlayan bomba nedeni ile hayatını kaybetmişti.
 
Gencecik polisler yaşları 20, 25... Kimi yeni evli, kimi nişanlı, kimi sevdalı... Kimi ise daha yeni baba...
Acı çok büyük... Oradan o saatte geçen bizler de olabilirdik. Benim yavrumda o güzergahı kullanarak işe gidip geliyordu... Allah esirgesin... Ateş düştüğü yeri yakıyor... Ama bu ateş hepimizin yüreğine düştü.
 
Bu yaşananları düşününce güzel şeyler anlatmak, aklımıza getirmek bile vicdanımı sızlatıyor. Hepimiz yavaş yavaş ölüyor muyuz ne? Bunları düşününce enerjimiz düşüyor karamsarlaşıyoruz ve bize yaşatmak istedikleri bu duygulara yenik düşüyoruz.
 
Aslında inadına dik durmalıyız da işte evlatlar telef olurken dik durmak, dünyaya pembe gözlüklerle bakmak ne yazık ki mümkün olmuyor.
 
Her yerde her an bir patlama olacak korkusu ile yaşamak ne kadar kolay olabilir ki.?
Kalabalık yerlerde "bomba" tenha yerlerde "tecavüz" korkusu ile yaşamak istemiyorum. Böyle bir ortamda çocuk yetiştirmek torun sahibi olmak istenebilir mi?
 
Cem Adrian ne güzel ifade etmiş " Bir insan ölmüyor, onunla birlikte tüm sevdikleri, onu sevenler, doğacak çocuklar, olacağı aşklar, göreceği yollar, tutacağı eller, sarılacağı herkes...  Biz... Umut ölüyor... Umudu öldürüyorsunuz !" Bu sözlerin üzerine ne denir ki...
 
Geçtiğimiz günlerde çok güzel bir yazı okudum. Tüm kalbimle katılıyorum. Ben de eski Türkiye'mi istiyorum... Huzur dolu, tek kanallı, ermeni'si, rum'u, laz'ı, kürt'ü hep birlikte yaşadığımız komşuluk yaptığımız Türkiye'mi bana, bizlere geri verin lütfen... Bu yeni Türkiye bizi mutlu etmiyor... Evlatlarımızı, canlarımızı, hayat ışığımızı alıyor bizden. Ruhumuzu öldürüyor. İstemiyoruz... 
Evet 70 milyon yastayız... Bu yas durumumuz hiç bitmiyor... Hayatını kaybeden kardeşlerime rahmet, onların acılı ailelerine sonsuz sabır, yaralılara da acil şifalar diliyor, güzel yarınlara merhaba demek dileği ile nokta diyorum.
 
Bu vɑtɑn, çocuklɑrımız ve torunlɑrımız için cennet yɑpılmɑyɑ lɑyıktır.
-Mustɑfɑ Kemɑl Atɑtürk-