Bana geldiğinde daha gözleri bile açılmamıştı Büdü’mün. İki kardeştiler, Kemer Barınağı’ndan bir haftalığına geçici bakmam rica edilmişti, birine Edi dedik diğerine Büdü… Edi olan bir hafta kadar dayandı ve bizlere veda etti, Büdü ise tutundu, direndi kara bir böcekti o…

Kara kedi uğursuzdur dediler, ah nasılda yanılmış onu söyleyenler… Biberonu iki eliyle tutup mamayı bitirmesi hala gözümün önünde… İlk zamanlar biraz ele avuca gelsin yuvalandırırım düşüncesindeydim. Ne yalan söyleyeyim ilan da açtım ama kara böceğime kimse talip olmadı gerçi olsalardı da ben o kadar alışmıştım ki veremezdim… Onunla biz olduk… Sakız kızımın kolu altında uyudu… Benimle konuştu, güneşlendi, koştu şımardı… 2015 Temmuz ayından itibaren dünyam oldu benim… Gözümün bebeği idi… Sosyal medya dan resimlerini takip eden dostlarımın da sevgilisiydi Büdüm…

Geçtiğimiz yıl birden bir idrar problemi yaşadı ve o zaman öğrendik ki kısırlaştırılan kedilerde böyle bir sorun olurmuş… Günlerce uğraştık anestezi aldı sonda ile gezdi… Ama beni bırakmadı, dayandı… Özel bir mama yemesi gerekiyordu aldım, bir paketi zor yedirdim diğer paket hala yarım duruyor… O sokaktaki kedilerin mamasına bayılıyordu… Ve bu lanet illet gene geldi gene gittik Volga abisine olduk iğnelerimizi ama bu defa 29 Ocak 2018’de Büdü beni bırakarak melek oldu gitti…

Canım çok acıyor… Hangi kedi sahibi ile adım adım sabah yürüyüşü yapar ve hiç yoldan sapmadan geri dönerdi bilmem ama benim Büdüm yapardı…Onu uğurladım anıları resimleri kaldı bana… Kimileri bu duygularımı yadırgaya bilir ama inanın oda bir evlattı benim için… İnanıyorum ki beni o boncuk gözleriyle bir yerlerden izliyor… Kuzum buluşana kadar hoşçakal…

Sevgi üzerine yazılmış bu yazıyı okuduğumda  çok beğendim ve sizlerle paylaşmak istedim, eminim sizlerin de hoşuna gidecek...

Bir gün ermişlerden birine sormuşlar.

” Sevginin sözünü edenler ile sevgiyi gerçekten

yaşayanlar arasında ne fark vardır.?

” Bakın, göstereyim” demiş ermiş.

Bir sofra hazırlamış.Sevgiyi dilinden düşürmeyen, ama dilden gönülle de indirmeyen kişileri çağırmış bu sofraya.

Hepsi yerlerine oturmuşlar.

Derken, tabaklar içerisinde sıcak çorbalar gelmiş ve arkasından da ”derviş kaşığı” denilen bir metre kaşıklar.

Ermiş

” Bu kaşıkların sapının ucundan tutup öyle yiyeceksiniz” diye de bir şart koşmuş.

” Öyle kaşığın çukur kısmından tutmak yok”

” Peki” demişler ve çorbayı içmeye girişmişler.

Fakat oda ne?

Kaşıklar uzun geldiğinden, sofradaki hiç kimse bir türlü döküp saçmadan götüremiyormuş çorbayı ağzına.

En sonunda, bakmışlar bu iş olmuyor vazgeçmişler çorbadan.

Öylece, aç aç kalkmışlar sofradan.

Onlar sofradan kalktık dan sonra,

Ermiş: ” Şimdi de sevgiyi gerçekten bilip yaşayanları çağıralım yemeğe” demiş.

Yüzleri aydınlık, gözleri sevgiyle gülümseyen ışıklı insanlar gelmiş oturmuş sofraya.

Ermiş: ” Buyurun bakalım” deyince de, her biri uzun boylu kaşığı çorbaya batırıp karşısındaki Arkadaşına uzatıp içmişler çorbalarını.

Böylece her biri diğerini doyurmuş ve kendisi de doymuş olarak şükür içinde kalkmış sofradan.

” İşte” demiş ermiş. ” Kim ki hayat sofrasında yalnız kendisini görür ve doymayı düşünürse, o aç kalkacaktır.

Ve kim ki, kardeşini düşünür de doyarsa, o da kardeşi tarafından doyurulacaktır şüphesiz.

Şunu da unutmayın ki, hayat pazarında alan değil, veren kazançlıdır her zaman.”

Sevmek, insanların birbirlerine bakmaları değildir, birlikte aynı yöne doğru bakmalarıdır.

Andre Gide