Uyuşturucu maddeye giden yol arkadaştan geçiyor. Geçtiğimiz gün adliyede karşılaştığım bağımlılarla gerçekleştirdiğim sohbette aldığım mesajlar düşündürücüydü. Okuyucumuz da ayrıca konuyla ilgili bize yazmış: ‘ Bir insan etrafındaki insanlardan olumlu ya da olumsuz olarak mutlaka etkilenir. Ağabeyim oturup kalktığı insanlar yüzünden maalesef uyuşturucu (eroin) bağımlısı. Kendisini önceden uyarmamıza rağmen bizi dinlemedi. Şimdi bağımlı. Daha önce tedavi için AMATEM’E yattı. 2 hafta sonra geri çıktı. Başarısız oldu. Aslında daha anlatacak çok şey var da. Bana yardımcı olabilir misiniz? Lütfen çok ihtiyacım var. ‘ Okuyucumuza önereceğim en önemli husus, bağımlılığın bir beyin hastalığı olduğunu hatırından çıkartmaması. Tedavi aşamasında ailenin tutumu ve kararlılığı belirleyici faktördür. Bağımlının fiziki çevresini değiştirmesinde fayda vardır. Mümkünse köye ya da sakin bir yerleşim merkezine götürülmesi iç muhasebesine katkı sunduğu gibi maddeden uzak kalmasını da sağlar. Bağımlıyı sadece tedavi merkezine kapatmakla tedavi edemezsiniz. Bağımlının psikolojik destek alması ve sürecin iyi yönetilmesi gerekir. Bunun için profesyonel destek almak şarttır. Daima şu gerçeği belirtiyorum: Arkadaş ve çevre seçimi bireyin kaderinde önemli bir rol oynamaktadır. Tıpkı bir okuyucumuzun bize gönderdiği maildeki bağımlının itirafları gibi: ‘ Hayatımda ilk defa onlar sayesinde maddeyi tanımıştım. Bırakın uyuşturucu olmasını, adını bile ilk defa duyuyordum. Başlarda abi edasıyla hepsi beni korumaya çalışıyordu. Açıkçası hiç te özenmiyordum.''Sen temizsin, bizim gibi olma, içmiyorsun hiç başlama'' gibi lafları çok duydum. Her ne kadar içmesem de aynı ortamda, aynı odada bulunduğum için ''dumanaltı'' olup zehirleniyordum. Her sigara sarılışında dalga konusu olur, maskot yerine konurdum. Kahkahalar, müzik, muhabbetler o kadar değişik geliyordu ki içimden ''nasıl bir şey bu melet '' diyordum. Uyuşturucu denildiğinde eli ayağı titreyen ben yavaş yavaş merak etmeye başladım. İçimden bir kere teklif etseler de denesem diyordum. Hayatımda olan bazı olumsuz gelişmeler de beni arayışlara itiyordu. Zaten çok zaman geçmeden kendimi aralarında buldum. Önce sigarayla sonrasında diğer maddelere geçiş yaptım. Hepsi de hem ruhumu hem de bedenimi zehirliyordu. Ağır bir şekilde vücudumun eridiğini hissediyordum. Dönem arkadaşlarım okulu bitirdi. Ben 2. sınıfa yeni geçtim. Geçtim de, alttan bütün dersler duruyor. O dönem okula kafayı çok takmıştım. Bu sıkıntıdan kurtulmak için tek çözüm ayık kafa dolaşmamaktı. Her gün içtim. Bir yıl boyunca her gün. Yaklaşık 10 kilo vermiş ve ev arkadaşlarımla birlikte hepimiz neredeyse tanınmaz hale gelmiştik. Hayatım bir odada 4 arkadaşımdan ibaret, dışarıda neler oluyor sadece torbacının eve mal getirdiğinde söylediklerinden öğreniyordum. Sosyal aktivite o hayattan bir beklentim kalmamış, okulu, aileyi, geleceği umursamayan sadece kafa peşinde koşan biri haline gelmiştim.

İsmini vermek istemiyorum ama diğer maddelerle tanışmam zor olmadı. Daha ucuz yollu oldukları ve daha kolay bulundukları için yavaş yavaş onlara doğru kayıyordum. Artık Sadece bir madde değil kafa yapan ne varsa içen biri haline gelmiştim. Her türlü uyuşturucuyu içtim. Denemedim içtim, kullandım. Hem de uzun süre. Emeklemeyi öğrendikten sonra koşmaya sonra depar atmaya başlamıştım. Şimdi size hadi bi depar at desem ne kadar koşarsınız? İşte benimde deparım fazla sürmedi. Tıkandığımda gözlerimi hastanede açtım. Kolumda serum ailem başımda, utancımdan ölüyorum. Yıllardır kullandığım uyuşturucunun düşüşü, yoksunluğu, ailemin üzüntüsü, hastanedeki halim, okulum, iş-güç, o anda üstüme hepsi karabasan gibi çöktü.