Benim gibi CHP İl Binası’na gitseydiniz, kışın bittiğini, partiyi bir o yana, bir bu yana savuran yalan rüzgalarının yarattığı fırtınanın dindiğini, baharın geldiğini fark edecek, insanların bir yaz sıcaklığı havasında Deniz’e doğru koştuklarını görecektiniz.

Yaşlısı, kadını, erkeği, genci, çoluk çocuğu hep birlikte, sevinçli, ağlamaklıydı o gün…

Yıllarca içinde yer aldığı, milletvekilliğini yaptığı, bakanlık koltuğunda oturduğu, uğruna hapisler yattığı, çıkıp yeniden kurduğu, ‘Anneme uğramadan önce oraya giderdim’ dediği partisinin il binasına gitmeyeli 2.5 yıl olmuştu.

Ve, hasret bitti…

Elinden tutup koltuğa oturttuğu, makam, mevki  sahibi yaptığı insanların ihanet çemberi kırılmıştı.

‘Benim adayım’ dediği Cavit Arı gelip il başkanlığına oturmuştu.

Kolay değil, yuvadan 2.5 yıl ayrı kalmak.  

Oğlunun adını Deniz koyup, sonra o isme düşman bir baba olur mu?..

Ama o, bunu da gördü…

Resmini indirdiler önce…

Kendilerince yok saydılar.

O, 12 Eylül darbesinin mağduru olarak hapisteyken, belki de ortalıkta donla geziyordu büyüyünce resmi indiren o bebecik…    

O resmi indirirken, hocaların hocası akıl hocası durur mu?.. Onun da şişen dili patladı bir gün...

Demedik laf bırakmadı.

Ama o hep sustu…

Hasret bitip il başkanlığı binasına geldiğinde söylediği, “Buraya başı dik onurlu bir şekilde geleceğim anı sabırla bekledim” sözü işte o yüzdendir.

İl binası ana baba günüydü…

Bina ‘İşgal kuvvetlerinden’ kurtulmuş da, partililer kutlama yapıyor gibiydi.

Bir partilinin sesini duydum;  ‘Oh be,  nihayet parti koridorlarında gülen insanlar gördüm’…

Hakikaten öyleydi…

Alkış sesleri ile inliyordu koridor.

Millet birbirine sarılıp öpüyor, dostluk, barış havası esiyordu.

Parti eski günlerine dönmüştü.