Bu yazı, bir dostun kaleminden…

Daha birkaç gün önceydi…
Ortak bir dostumuz aradı:
“Bak yanımda biri var, seni çok seviyormuş. Sesinden tanıyacak mısın bakalım?” dedi.
Telefonu elime aldım, daha “alo” der demez tanıdım: Fatih Ürek…

Özlemişiz.
Eskilere gittik, İstanbul’da görüşmek üzere sözleştik.
Görüşmeyeli uzun yıllar olmuştu.
Ben Antalya’daydım, o İstanbul’da…
Ama dostluk, her gün görüşmek değildir; araya yıllar girse bile, yeniden buluşunca kaldığın yerden devam edebilmektir.
İşte Fatih öyle bir dosttur.
Bilen bilir, vefalıdır.

Bir zamanlar ortak bir arkadaşımız vardı. Solaryum merkezi işletirdi; hem benim, hem Fatih’in, hem de birçok sanatçının dostuydu.
Hali vakti yerindeydi, yeri geldi Amerika’ya giderken bile arkadaşlarını yanında götürürdü.
Ama alkolle savaşı kaybetti.
Hayatı inişli çıkışlıydı.
Üç kez canına kıymaya kalktığını duydum, dördüncüde ise ne yazık ki başardığını…

Bunları neden anlatıyorum biliyor musunuz?
Çünkü o sosyal medyada binlerce “arkadaşı” olan insanın cenazesinde sadece üç kişiydik.
Ve o üç kişiden biri Fatih Ürek’ti.

Mevlüt için Fatih’i aradım.
“Ne lazımsa canım, hemen,” dedi.

“Mezar taşı,” dedim.
“Tamam, hemen hallederiz,” dedi.
Bir tek o mu dostuydu?
Hayır.
Ama o, dostluğun gereğini bilen, kadir kıymet bilen bir insandı.

Yıllar geçti…
Ama o dostluk, kalbimin bir yerinde hep durdu.
Fatih, benim için yalnızca bir sanatçı değil; insanlığıyla yer etmiş bir dosttur.
Aynı sofralarda oturduk, birlikte çok güldük.

Onunla birlikteyken, gündüz de gece de daha renkliydi hayat.

Şimdi o renkli ruh, biraz karanlığa düşmüş olabilir.
Ama ben inanıyorum; o güzel kalp, o ışığı yeniden bulacak.
Çünkü Fatih Ürek, hayatlara renk katan bir insandır.
Ve biz onu seviyoruz.
Biz onu bekliyoruz. Seni yıllar önce tanıyan kalpler hâlâ burada. Ne unuttuk, ne eksildik. Alkışlarımız sana…

Seni seviyoruz Fatih, ışığın hep bizimle…

Sakın ha şaka yapma Fatih…
Hadi, hadi — seni bekliyoruz, güzel kalp.

Hayat bazen renkleri soldurur, ama renkler yeniden doğmayı bilir.