Dünya olarak, ülke olarak zor günler geçiriyoruz bu bir gerçek… Gözle görülmeyen bir canavarla baş etmeye çalışmak nereden nasıl saldıracağını bilmeden ve onu çözmeye çalışarak yaşamak gerçekten de çok zor.

Sabahlara kadar özveri ile hasta bakan sağlık çalışanları evlerine gitmiyor, çocuklarını ailelerini görmüyorlar, birde bu virüsle uğraşırken can kurtarmaya çalışırken canından olan tıp insanları var…  Covit 19 denen bu illet genç yaşlı demiyor alıp götürüyor. Bu zorlu dönemi inşallah atlatacağız yine eski günlere döneceğiz ama, bu biz insanların  duyarlı davranıp kurallara uymamızla  bağlantılı öyle değil mi?.

Sağlık Bakanlığı her gün tablo yayınlıyor gün be gün iyiye gidiyoruz diyor, eh inşallah diyelim ama ben son sokağa çıkma kısıtlamasından sonra ki pazartesi günü insanlığımızdan utandım. Bu uğurda canını verenlerden, gecesini gündüzüne katarak çoluğunu çocuğunu görmeden çalışan sağlıkçılardan utandım neden mi? Halkımızın pazar yerlerindeki hallerini görmekten…

Ayyy ne oluyorsunuz, bir cumartesi pazar ne kadar yemiş olabilirsiniz? Nedir bu aç gözlülük nedir bu hırs…

Pazar yeri mahşer alanı… Nerede sosyal mesafe? Nerede hijyen?… Dip dibe alışveriş dönüp yüzüne bakıyorsun yaklaşma diyorsun aaaa sanki kötü söz söyledin tersleniyor sana… Tezgaha geliyorsun eldiveniniz yok mu diyorsun var diyor ama elinde değil!.. Her şeyi elliyor ve sana veriyor ay deli olmamak mümkün değil… Hani yaş sınırlaması? Oda yok kadın çocuğunu koymuş pusete pazarda, 65 ve üstü herkesin elinde bir poşet adamların ağzında sigara ohhh gezmeye gelmişler…

Dostlar kendinize gelin bu işin şakası yok anlayın artık… Bu duyarsızlıklarınız yüzünden yapılan bunca fedakarlık heba olup gidecek. Nereden geliyor bu “ bana bir şey olmaz” özverisi… Olur olur bal gibi de olur ahlar vahlar fayda etmez o zaman. Gerçekten bizi virüs değil cahil cesareti öldürecek…

Haydi şimdi AVM ler de açılıyor gitmeyin ne olur biraz daha sabredin ölmezsiniz ama sabretmezseniz öleceksiniz, öleceğiz… Günah değil mi 65 yaş üstüne, heryerleri tutuldu psikolojileri bozuldu ne için? Çocuklarımız da öyle… Bütün bu yapılan fedakarlıkları rehavete kapılarak heba etmeyelim lütfen… Evet ekonomimiz zor, geçim derdi çok zor ama sağlık yoksa bunların hiç bir önemi de yok her şeyin başı sağlık… Antalya kapılarını açtı bu biraz ürkütücü değil mi? Oteller açılacak pazarda laf dinlemeyen insanoğlu sahilde otelde sosyal mesafeyi koruyabilecek mi? buna inanıyor musunuz? Ben inanmıyorum…  Bayramdan sonrayı beklemek daha mı doğru olurdu bu kararlar için acaba diye düşünmeden edemiyorum neyse rabbim sonumuzu hayır etsin… Lütfen evde kalalım en emin yer evimiz ve sosyal mesafeye lütfen uyalım maske olmazsa olmazımız olsun… Dikkat dikkat ve yine dikkat…

Dünyanın en kutsal varlıkları olan annelerimize atfedilen “Anneler Günü” için bir şeyler yazmakla yazmamak arasında gidip geliyorum. Neden böyleyim bilemedim. Bunca yıl geçti ben hala annesizliğe alışamadım ve annemi çok ama çok özlüyorum. O benim en can dostum en iyi arkadaşım ve en doğru rotamdı. Bende anneyim ama anne demeyi ve anne kucağında ağlayıp gülmeyi özledim… Kimse boğazıma “Bir anne olarak sen de annelik yazısı yaz” diye yapışmadı. Ama bir şekilde işte “önemli günler”de illa o güne sadık olma psikolojisi oluyor.

Evladını her nasılsa öyle kabul eden, görmesede sağlığına şükreden, evladını kaybetsede kin gütmeyen intikam beslemeyen, evladı olsun isteyip de olmayınca her canlıyı bağrına basan, bir çicekten kuşa, köpekten salyangoza yüreğini açan, canı ne kadar yanarsa yansın canını yakmış ötekine kucağını açabilen ve affedebilen, anne olmuş olmamış o duyguları yüreğinin ta dibinde hissedebilen, sevgisi anne gibi koşulsuz, yüksüz ve sonsuz olan herkesin Anneler Günü kutlu olsun. Ebediyete intikal etmiş annelerimizinde mekanları cennet olsun.

“Bir annenin yüreği, dibinde her zaman af bulunduran bir uçurumdur. “ Honore de Balzac