Son günlerde öyle olumsuzluklar yaşıyoruz, öyle karamsar haberler alıyoruz ki güzel bir şey duymaya neredeyse hasret kaldık.

Huzursuzuz, keyifsiziz kısaca panik haldeyiz. Televizyonu açıyoruz pandemi, telefonla konuşuyoruz pandemi, yazılı basın ve sosyal medyada da devamlı pandemi olunca paranoyak bir yaşam şekline döndü hayatımız.

Her şeyden soğudum inanın… Önüm pırıl pırıl deniz ama içimden gelmiyor ki gidip gireyim… Ben ki her gün; yağmur, çamur, soğuk demeden yürüyen kadın artık onu da yapmıyorum. Karşımdaki herkesi potansiyel Covit li görüyorum bu yüzdende sadece lüzumlu ihtiyaçlarım dışında evden çıkmamaya dikkat ediyorum…

Ha ben ve benim gibiler bu kadar rahatsız ve dikkatliyken etrafta bir o kadar duyarsız insanın olması da başka bir dert.

Maske yok, mesafe yok, hastaneler dolu, doktorlar uyarıyor, sağlık çalışanları evlerine gidemiyor ama duyarsız insanlar ne yazık ki bunları anlamamak için inanılmaz bir çaba sarf ederek hiç bir şey olmamışçasına duyarsız ve pervasızca yaşamlarına devam ediyorlar.

Dediğim gibi güzel haber duymanın neredeyse imkansız olduğu bu günlerde, 18 Eylül sabahı arkadaşımla sabah kahvemi içerken çalan telefon bana mutlulukların en büyüğünü yaşattı. Bana bu duyguyu yaşatan rabbime binlerce şükürler olsun…

Yıllardır özlemle beklediğimiz ve artık olmasından umudumuzu ( oğlum istemediği için) neredeyse kestiğimiz bebeğimiz verilen tarihten altı gün önce sağlıkla dünyaya geldi…

Torun sahibi olmadığım için etrafımda ki torunu olan arkadaşlarımın onlara olan sevgilerini gördükçe bende bu duyguyu yaşayabilecek miyim diye çok düşünmüşümdür. Canım anacığım hep torunlarını bizlerden farklı duygularla sevdiğini söylerdi. Hatta “ben sizlerle anlamamışım” derdi sanırım bu duygu bambaşka…

Ben ne yazık ki ne anneannemi ne de babaannemi tanımadım. Onlara şımarmanın keyfini yaşayamadım. Ama benim çocuklarım hem anneanne hem de babaanneleri ile sevgi dolu günler yaşama, şımarma lüksüne sahip oldular…

Mutluluğum bir yana, ama onların yanında olamamanın üzüntüsü içindeyim. Ben Antalya’da onlar İstanbul’da bebeğim daha çok minik onun iyiliği için bir süre böyle olmak zorundayız…

Uçak yolculuğu risk çünkü uçak dışında sosyal mesafe diye banklar işaretli ama uçakta dip dibe… Sorsan cevap yok…

Hayde arabayla gitsen o uzun yolda kara yollarının hangi akılla aldığı bilinmeyen hız sınırı yüzünden yenilen cezalar ? !!!

Şimdilik uzaktan uzaktan, kokulu kokulu öpemeden, sarıp sarmalayamadan bebeğimle iletişim kurmaya çalışıyorum. 

Çocuk ağaç torun ise onun meyvesi…Kavuştuğumuzda her ne kadar biz büyükannelerin sizleri şımarttığımız söylense de ( bende söylüyordum ) kendi kuralları içinde büyüttükleri çocukların dünyasına, ipek yumuşaklığı, deniz sonsuzluğu, karanfil kokusu gibi girip yaşamları boyunca unutamayacakları haz ve duyguları yaşamalarını sağlamak, onların gelecek anıları için çok önemli… İnancım o ki  böyle güzel duygularla yetişen gençlik dünyaya güzellikler getirir.. 

”Seni ne zamandır bekliyorduk. Aramıza hoş geldin miniğim.. Babaanne olmanın mutluluğunu yaşıyorum. İnanıyorum  ki dede de bir yerlerden bu mutluluğu görüyor hissediyor  ....

Güzel gözlerini hayata açarak bizleri mutlandıran hayatımıza güneş gibi doğan bebeğim, diliyorum ki, hayatta her şey minik yüreğinin istediği gibi olur ve seni kötülüklerden uzak bir yaşam kucaklar…