İki lokma acı et

Türk toplumunda, bir "bayramlık et" vardı. Bu kez, "karne hediyesi etimiz" oldu. Bayramdan bayrama, yılda bir kez, komşunun, eşin, dostun dağıttığı kurban eti yenirdi. Fakir, fukara, yoksul o bayram etini beklerdi. Bugün, iyi notlu karne getiren çocuklar bir öğün olsun et yiyerek mutlu oluyor.

Çocuklar yalan söylemez. Ne yaşıyorsa çocuklar onu anlatır, dile getirir, söyler. lkokulu öğrencisi bir çocuk, "Annem karne hediyesi et aldı" dedi. Bu sözler vicdanları sızlattı. 

BESLENME ÇANTALARI

Çocukların karne hediyesi olarak et yiyebildiği bir ülkede yaşamak ne acı. Sofrada her lokması  -etli bir yemekse- boğazınıza takılır. Böyle bir ayıbı, yoksulluğu, açlığı kabul edebilmek kolay değil. 

Devlet bir milyon 800 bin öğrenciye verdiği yemek desteğini 5 milyon kişiye çıkarmayı planlıyor. Siyasi partiler okuldaki çocukların beslenme çantalarını doldurmak için programlar yapıyor. Yeter mi? Tabii ki yetmez. 

KARNE ÖDÜLÜ OLMASIN

Toplumun gelir düzeyini arttıran etkin projeler gerekiyor. Ulusal gelirden yeterince pay alan, kişisel kazancıyla yetinen bir nesil özleniyor. Çocuklara travma yaşatan yöneticiler istenmiyor.

Yıllık et tüketiminin 60 ton olduğu bir ülkeden söz ediyoruz. Çocukların eti karne ödülü olarak görmediği bir düzen istiyoruz. Çünkü, "annem karne hediyesi olarak et aldı" sözü, aslında sözün bittiği yerdir. O söz toplumu uyandıran, kendine getiren, dertlerin paylaşımını anlatan anlamlı bir sözdür.

BÜYÜK ÜLKE NUTUKLARI

Çocuk sözüdür, ancak yıllardır nesiller boyu bilinen bir atasözü kadar değerli ve etkilidir.

Birileri bal tutan parmağını yalar, karın doyurur. Birileri de pazar artıklarıyla çocuklarına yemek yapmaya uğraşır. Kimse, "büyük ülke" nutukları atmasın. Belki inanan bulunur. 

 Oysa, gerçek bir çocuğun sözüyle, kafalarımıza çivi gibi çakılıyor. Aç çocukların, iki lokma eti karne hediyesi görme utancı, hepimize ağır geliyor.